မြန်မာမှာရှိနေစဉ်အတွင်း လှုပ်ရှားမှုတွေကတော့ ၂ လတစ်ကြိမ် Live လုပ်နေပြီး Facebook မှာ ပြန်လည် မျှဝေတာတွေ လုပ်နေပါတယ်။

ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ အလှူလုပ်ပြီး ကလေးတွေအရှေ့မှာ ဖျော်ဖြေရေးတွေလည်း လုပ်နေပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် အမြဲတမ်း မြန်မာစာကို လေ့လာနေပါတယ်။

အခုကတော့ ပြီးသွားပါပြီ။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကတော့ မတူဘူး

ကျွန်တော်ကတော့ ၁၁ နှစ်ရှိပြီ။

ကျွန်တော်ကတော့ ၁၂ နှစ်ရှိပြီ။

ကျွန်မကတော့ ၁၃ နှစ်ရှိပါပြီ။

ကျွန်တော်လည်း ၁၂ နှစ်ရှိပြီ။

၉ လလောက်တော့ရှိပြီ။

မြန်မာက ပထမဆုံးဘဲဖြစ်ပါတယ်။ ပထမဦးဆုံးလာခဲ့တဲ့နိုင်ငံက မြန်မာနိုင်ငံပါ။ ဒီကြားထဲမှာတော့ ထိုင်းနိုင်ငံမှာ တစ်ကြိမ် Show လုပ်ဖူးပါတယ်။

ဂျပန်နိုင်ငံအကြောင်းတွေကို ပြောပြချင်တာတွေရော၊ ဂျပန်နိုင်ငံယဉ်ကျေးမှုကို ချဲ့ထွင်ချင်တာတွေကြောင့် လာခဲ့တာပါ။

ဟာသဆိုတာက နိုင်ငံရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကိုအခြေခံတဲ့အတွက် ဘာတွေက မြန်မာလူမျိုးတွေအနေနဲ့ စိတ်ဝင်စားနိုင်မလဲ၊ ဒါမှမဟုတ် ဂျပန်မှာဆိုရင် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပြီး ဟာသအဖြစ်ရယ်ရတဲ့အရာတွေက မြန်မာလူမျိုးတွေကရော ဟာသအဖြစ် ရယ်ကြပါ့မလား။ အဲဒါတွေကို သိနိုင်ဖို့အတွက် Live တွေကို လုပ်နေပြီး ဘာမှတုံ့ပြန်မှုမရှိရင် အဲ့ဒါက စိတ်ဝင်စားဖို့ မကောင်းလို့ မရယ်ကြတာလား၊ ဘာလားဆိုတာ မသိနိုင်တဲ့အတွက် အဲ့လိုအခြေအနေတွေကတော့ ခက်ခဲတယ်လို့ထင်တယ်။ နောက်ပြီး မြန်မာမှာပြောလို့ မသင့်တော်တဲ့ အရာတွေက ဘာတွေလဲ။ ပြီးတော့ မြန်မာလူမျိုးတွေက ဘယ်လို ဟာသမျိုးဆိုရင်တော့ ရယ်ကြတယ်ဆိုတာကို ရှာဖွေရတာက အခက်ခဲဆုံးလို့ထင်ပါတယ်။

မြန်မာလူမျိုး ဆရာထံမှသင်ယူနေပါတယ်။

မြန်မာလာပြီးတော့မှ စသင်ခဲ့တာပါ။ ၉လလောက်တော့ရှိပါပြီ။
မြန်မာနိုင်ငံမလာခင်ကတော့ Takada’s Baba မှာရှိတဲ့ မြန်မာစားသောက်ဆိုင်တွေမှာ သွားစားတာတွေလုပ်ပြီး အဲ့မှာရှိတဲ့ မြန်မာလူမျိုးတွေဆီကနေ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သင်ယူတာတွေလုပ်ခဲ့ပေမဲ့ သေသေချာချာ သင်ဖြစ်တာကတော့ မြန်မာကို ရောက်တော့မှပဲ သင်ဖြစ်တာပါ။

ဂျပန်လူမျိုးတွေအတွက် [က] နဲ့ [ခ] ရဲ့ အသံထွက်ကွာခြားချက်ကတော့ တော်တော်လေး ခက်ခဲတယ်။

မြန်မာလူမျိုးတွေက သဘောကောင်းတယ်။ တစ်ခါတုန်းက ကျွန်တော်တို့ လွယ်အိတ်ကိုမေ့ခဲ့ဖူးတယ်။ တခြားနိုင်ငံတွေမှာဆိုရင် ပိုက်ဆံအိတ်ကျပျောက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ပြန်မရနိုင်တော့ဘူးလို့ထင်ခဲ့ပေမဲ့ မြန်မာမှာကတော့ အဲ့ဒီ့ တက္ကစီသမားက ကျွန်တော်တို့ရှိတဲ့နေရာကို ပြန်လာပြီး လွယ်အိတ်ကို ပြန်ပေးခဲ့တယ်။ ဒီအချက်ကတော့ ဂျပန်နိုင်ငံနဲ့ဆင်တူတယ်လို့ထင်ပါတယ်။

အတော်လေး ကောင်းတဲ့နိုင်ငံလို့ထင်ပါတယ်။

အပူဒဏ်က ခန္ဓာကိုယ်မှာ သက်ရောက်မှုတော့မရှိပေမဲ့ အစကတော့ အစားအစာတွေကြောင့် ဗိုက်နာခဲ့တာတွေရှိခဲ့ပါတယ်။ အခုကတော့ တော်တော်လေးကို ကျင့်သားရသွားပြီဖြစ်လို့ စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူး။

အစပိုင်းကတော့ ရေအပြောင်းအလဲကြောင့် မျက်စိနာတာတွေဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ ဖရဲသီးကြိုက်တယ်။

မြန်မာရဲ့ ဝက်သားဟင်းကိုကြိုက်တယ်။

ရှမ်းခေါက်ဆွဲကိုကြိုက်တယ်။ စားလို့အရမ်းအဆင်ပြေတယ်။

ချဉ်ရည်ဟင်းကို ကြိုက်တယ်။

ကျိုက်ထီးရိုးကို သွားတဲ့အချိန်တုန်းက လမ်းမှာစားခဲ့တဲ့ မုန့်ဟင်းခါးက အရမ်းအရသာရှိတယ်။ ရန်ကုန်မှာစားခဲ့တဲ့ မုန့်ဟင်းခါးထက် ပိုစားကောင်းတယ်။

ဟုတ်ကဲ့။ ကြက်သွန်မြိတ်ကြော်နဲ့ မြန်မာစတိုင်ဘဲဥကြော် လုပ်စားဖြစ်တယ်။

လက်ဖက်သုပ်

ကျွန်တော်လည်း လက်ဖက်သုပ်ကြိုက်တယ်။ နေ့တိုင်း ၃နာရီပတ်ဝန်းကျင်လောက်ရောက်တာနဲ့ စားဖြစ်တယ်။

ထမင်းနဲ့ဝက်သားဟင်းကို ကြိုက်တယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ မြန်မာကို ရောက်နေတာကြာပြီ။ မြန်မာမှာ နေတာ ၆ နှစ်ရှိပြီဖြစ်လို့ နေရာအတော်များများကို သွားလည်ခဲ့ဖူးတယ်။ ငပလီ၊ ချောင်းသာ နဲ့ ငွေဆောင်ကမ်းခြေတို့ကိုလည်း ရောက်ဖူးတယ်။

ကျွန်တော်တို့ကတော့ ရန်ကုန်က ဘုရားတွေနဲ့ တိရစ္ဆာန်ရုံလောက်ပဲ သွားဖြစ်သေးတယ်။

သေချာပေါက် သွားချင်တာပေါ့။ မိုးရာသီကုန်သွားရင် ပုဂံက မိုးပျံပူဖောင်းကို စီးကြည့်ချင်တယ်။

ကျွန်မက ပဲခူးရွှေသာလျောင်းဘုရားကိုလည်း သွားကြည့်ချင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့ လှေနဲ့သွားရတဲ့ ရေလယ်ကျောက်တန်းကိုလည်း သွားကြည့်ချင်တယ်။

ဂျပန်ဘုရားကိုသိလား။

ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်။ ပိတ်ရက်ဆို လူများတယ်လို့ကြားတဲ့အတွက်ကြောင့် သွားကြည့်ချင်တယ်။

မီးပျက်တာ။

အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ မီးပျက်တာကြောင့် ရေမရတာအဆိုးဆုံးဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ဆိုးဆိုးရွားရွားကြီးကြုံခဲ့ရတာမရှိပါဘူး။ ကြွက်ထွက်လာမယ်ဆိုရင်တော့ကြောက်တယ်။

ဝတ်လေ့ဝတ်ထရှိပါတယ်။ အခု ဝတ်ပြရမလား။